I

Alvo­rens, u gast­vrouw Chantal en gast­heer Sandro te samen met uw gasten voor even te mogen toespreken over het leven en de liefde (en uw leven en uw liefde) past het mij iets te zeggen over de plaats waar wij zijn verzameld.

We bevinden op één van de zeven heuvels waarop Rome is gebouwd -- de heuvel Caelius -- in een kerk die terug­gaat tot de vijfde eeuw met als naam Santo Step­hano Rotondo (al Celio), maar toege­wijd aan de eerste (chris­te­lijke) marte­laren. Een rotonde met oorspron­ke­lijk twee omme­gangen, waarvan de buitenste in 1453 bij restau­ra­tie­werk­zaam­heden is afge­broken. Twee­ën­twintig ioni­sche zuilen met archi­traaf dragen de boven­bouw van deze rond­bouw, een type van kerk dat oorspron­ke­lijk uit het oosten komt en de vorm heeft van een Grieks kruis dan wel van een martyrium/mausoleum. De drie­bo­gige dwars­con­structie boven ons dateert uit de achtste eeuw en dient het gehele gebouw te verste­vigen maar heeft de kolos­sale indruk van dit bede­huis niet aange­tast. De vier­en­dertig tafe­relen rondom betreffen de marte­laren van eertijds, vervaar­digd in 1582 door Niccolò Circignani.

Nu keren we een ogen­blik terug naar dertig jaar geleden, 6 juli 1992, en wel naar Todi in Umbrië, naar een andere centraal­bouw, de aan Donato Bramante toege­schreven Santa Maria della Consola­zione (Onze Lieve Vrouw van de Troost), waar toen Sandro en Chantal elkaar voor Gods aanschijn het ja-woord-van-trouw hebben geschonken. Zeven maanden tevoren had naar verluidt de brui­degom de bruid ten huwe­lijk gevraagd in New York na het lopen van de grote Mara­thon daar en zulks nadat hij de eind­streep had gehaald. Deze pres­tatie vergrootte nog eens zijn zelf­ver­trouwen, zo stel ik mij voor, en maakte zo'n indruk op de bruid dat zij niet heeft geaar­zeld met zijn voor­stel meteen in te stemmen. Wat daar in Todi toen aanving, blijkt nu een dertig­jarig bestand dat heden hier in Rome wordt gevierd.

II

Het inze­genen van een huwe­lijk is voor een priester een geschenk, omdat hij even mag binnen­treden in de wereld van twee geliefden waar naast de te aanvaarden verant­woor­ding over en weer alleen zuiver­heid en eerlijk­heid en weder­kerig vertrouwen de toon zetten, hoe uiterst bescheiden de taak van de priester zelf ook is; hij is slechts de getui­gende knecht van de Kerk, terwijl brui­degom en bruid elkaar het sacra­ment van het huwe­lijk toedienen. Toen wij vier maanden geleden met elkaar afspraken, dat ik vandaag hier het woord zou voeren, waagde ik de vraag zoals bij aanstaand gehuwden: Schrijf een brief, waarom u juist met elkaar het leven zou willen delen. En Sandro en Chantal stemden daarmee in. En de brieven zijn gestuurd. In de dertig jaren blijken eerlijk­heid en vertrouwen niet geweken -- de toon is even zuiver als bij elk jong bruids­paar. Ik durf dat te zeggen, omdat ik van bruids­paren  brieven van gelijke gedre­ven­heid heb mogen lezen.

De lieve Heer beproeft meer dan anderen degenen die Hij bijzonder lief­heeft. Wij geloven daarin niet meer, maar het toch geloven daarin brengt ten slotte meer vreugde dan verdriet. Zo moest het jonge paar toen­der­tijd leren omgaan met geduld -- samen in hun liefde even op de proef gesteld. En zij hielden het vol en waren volhar­dend. En de vruchten bleven niet uit, de geschenken die kinderen zijn. En daar traden zij door toedoen van de vader uit de moeder­schoot te voor­schijn, zoals de natuur het ons gunt:

Laura Maria, genoemd Vita. Joost Marie, genoemd Thierry. Henri Marie, genoemd Patrick. De Moeder Gods Maria, wier tweede naam alle drie van hun ouders kregen toebe­deeld, blijve hun bescherm­ster en voor­spreek­ster voor altijd. 'Gelukkig', zo moeder Chantal, 'hebben we drie  prach­tige, lieve en gezonde kinderen op de wereld mogen zetten.'

III

Amor (liefde) en amicitia (vriend­schap). Zij zijn verwant aan elkaar, vullen elkaar aan en vallen soms samen, zoals in de Bijbelse hymne die dank zij de apostel Paulus is over­ge­le­verd. Zonder de liefde immers is de mens niets (1 Kor 13,4-5): 'De liefde is lank­moedig en goeder­tieren. De liefde is niet afgun­stig.  Zij praalt niet. Zij beeldt zich niets in. Zij geeft niet om de schone schijn. Zij zoekt zich­zelf niet. Zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan.'

'De verliefd­heid groeide naar respect voor Chantal, haar karakter en hoe zij in het leven staat. Ik ben van Chantal gaan houden en ben dank­baar voor elke dag met haar. Chantal heeft vele kanten, en dat maakt haar altijd span­nend en verras­send. […] Chantal is char­mant en elegant. Ze kan oogver­blin­dend stralen, gelukkig zijn, lachen en genieten. Ik ben dan zo weer verliefd.'

Zo nu de brui­degom van dertig jaar geleden.
En de bruid van eertijds over toen èn nu:

'Het is eigen­lijk moei­lijk te beschrijven, het was voor mij bijna iets myste­rieus, ik had een heel intens gevoel van liefde voor en verbon­den­heid met Sandro. Natuur­lijk was er de licha­me­lijke aantrek­kings­kracht, maar ik kon heel goed met hem praten over onze gevoe­lens en hij was attent, lief, geestig, een harde werker én ook nog katho­liek! […] We zijn nog steeds echt goede vrienden, geven nog veel aandacht aan elkaar en willen graag bij elkaar zijn. We zijn eigen­lijk nog steeds bezig te bouwen aan onze relatie. […] We hebben veel respect voor elkaar en onze relatie is gestoeld op gelijkheid.'

Wat Sandro en Chantal met elkaar delen, zijn niet alleen Vita, Thierry en Patrick, maar tevens hun humor, hun zelf­stan­dig­heid in weder­zijdse verbin­ding -- een levensles uit de tijd dat Sander vaak weg was voor zijn met part­ners op te bouwen bedrijf en Chantal met de kinderen thuis bleef. Verder de steeds gebleven flexi­bi­li­teit over en weer, de commu­ni­catie, de gedeelde crea­ti­vi­teit. De moeder van het inder­tijd klas­sieke gezin is metter­tijd toch kunste­naar geworden en werkt als zodanig en Sandro gelooft in haar werk en maakt tijd voor Chantal vrij. 'De rollen zijn nu wat omge­draaid en dat maakt me zo gelukkig!' Ziet daar wat volhar­ding in de liefde, in goede maar ook slechte dagen, vermag De liefde (1 Kor 13,7): 'Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles duldt zij.'

Tot slot dit -- Sandro:
'Deze viering van ons dertig­jarig huwe­lijk staat in het teken van dank­baar­heid, waarin we samen het leven vieren, met alles wat daarbij hoort. […] Het gaat niet om ons. Wij nemen onszelf niet zo heel serieus en staan niet graag in het middel­punt. Laten we elkaar deze dagen vooral een beetje bijstaan en samen genieten van de vrij­heid om elkaar te omhelzen, samen te eten, te dansen en te feesten.'

Aldus uw gast­heer Sandro, mede namens Chantal, uw gastvrouw.