In tijden van corona vertellen meer en minder bekende Neder­lan­ders over hun persoon­lijke leef­regel of een inspi­re­rende zin. Vandaag: priester Antoine Bodar.

“Aanvan­ke­lijk was er wel een mate van angst. Mensen vroegen mij: ‘Waarom ga je niet naar Neder­land? Als je corona krijgt, dan word je er beter verzorgd dan hier in Italië’. Toen heb ik een codicil geschreven dat bij mijn testa­ment gevoegd zou moeten worden met als inhoud: als ik over­lijd dan dit en dat en zus en zo. Daarna was mijn angst weg en dacht ik : ‘Ik ga hele­maal niet weg en blijf in Rome.’ Alles was afge­zegd , zowel de lezingen in Neder­land als het bezoek van groepen hier. Ik vond het wel zo rustig.
Ik woon in een pries­ter­huis dat zich in het centrum van Rome bevindt, vlakbij de Piazza Navona. Daar leef ik samen met pries­ters van allerlei nati­o­na­li­teiten vari­ë­rend in leef­tijd. Wij waren met acht­tien mensen achter­ge­bleven. Het perso­neel was naar huis. Wij pries­ters namen de taken over die normaal door anderen worden gedaan. De zusters gingen koken en wij deden de vaat. Ik heb avond aan avond afge­droogd. Wij moesten ook onze eigen kamers schoon houden en ook zo’n beetje de gangen. De saam­ho­rig­heid in ons huis is de afge­lopen maanden gegroeid.”

Privé-mis

“Dat huis van ons is groot en luxueus, maar dat deed ons niet vergeten dat zoveel mensen met hun gezin op appar­te­menten woonden daar in Rome, die welis­waar vanaf hun balkon elke avond het Itali­aanse volks­lied zongen, maar het toch heel zwaar moeten hebben gehad.
Ook wij konden geen publieke missen meer houden in onze kerk Santa Maria dell’Anima, dus hebben wij gedu­rende de hele coro­na­tijd aan een van de zijal­taren alleen de mis opge­dragen. In Neder­land hoor je wel zeggen dat een priester die de privé-mis viert een narcist is. Maar vergeet niet dat pries­ters de mis opdragen voor het heil van alle mensen. Ik heb dus steeds gebeden voor alle mensen, bijvoor­beeld ook voor de bewo­ners van verpleeg­te­huizen in Neder­land. Ik heb goed meege­kregen wat daar gebeurd is. Dat moet vrese­lijk zijn geweest. “

Een nieuw begin

Meer alge­meen gesproken: ik heb die hele corona­crisis toch wel gezien als een waar­schu­wing. En die is - het is een cliché van de opperste plank- moet u wel zo door­gaan met uw leef­wijze? Waarom moeten wij altijd door­groeien met onze economie? Met andere woorden: er zijn wel een paar dingen te overwegen.

Nu ik weer even terug in het vader­land ben, valt me op hoeveel angst er hier is voor de toekomst. Hoe gaat het verder met de economie? Houd ik mijn baan nog wel? Bij mijzelf was de angst dus weg, nadat ik het codicil had geschreven. Dat is wel een nieuw begin geweest. Ik heb daarna gepro­beerd meer met God te leven en zijn nabij­heid echt gevoeld. Meer dan ooit hebben mij de woorden van de Psal­mist ontroerd: ‘Wie zijt Gij dat Gij omziet naar ons, Uw schep­selen die Gij Uw vrienden noemt.’ (Psalm 8) . Zo heb ik de Goede Week nog nooit zo inten­sief beleefd als juist dit jaar. De jaren hier­voor moest ik de week voor Pasen van alles in het vader­land. Optreden in Busi­ness Class van Harry Mens en allerlei andere verplich­tingen. Nu moest ik dus in Rome blijven. We waren hier meer dan ooit met elkaar en met God. Dat was troost­rijk en van blij­vende waarde.”