Wie had gemeend dat Antoine Bodar in navol­ging van Victor Hugo's Quasi­modo nog eens klok­ken­luider zou worden - van Sint Jan?

Zijn Esme­ralda is de heilige Kerk. Maar wie is zijn Frollo? Waarom heeft Bodar zich niet rustig op het Bossche kussen gevlijd en zich vermeid in kringen en clubs van de Hertog­stad? Waarom heeft hij klokken van Sint Jan geluid? Was hij zo onnozel niet te bevroeden dat hij daarmee de Bour­gon­di­sche levens­stijl zou verstoren?

Wekken niet klokken in lange traditie tot wakker worden om waak­zaam te zijn en te bidden? En mag niet elke luider zich in klin­gelen van de klepel gelukkig prijzen aldus porder te zijn?

Wat bedoelt de klok­ken­luider met 'armlas­tige hovaardij'? En waarom heet locaal 2003 'het jaar van Bodar'? Heeft het monster van 's-Herto­gen­bosch zijn geboorte-oord met weemoed verlaten of heeft hij het vader­ste­de­lijke stof fier van de schoenen geklopt?

Wee en wel van de zwer­vende plebaan van een jaar, de Romeinse Amster­dammer of de Amster­damse Romein die terug­spoort naar Brabant - verwend door reizen en trekken, door vlug­heid en vrij­heid, door pein­zing en mijme­ring. Geen baas en geen rege­laar - wars van macht, alleen aanvaar­dend gezag. Even­goed geen verliezer maar winner, wel zaaier geen oogster.

Klok­ken­luider van Sint Jan behelst persoon­lijke beschou­wingen en dagboek­aan­te­ke­ningen uit leven en werk van een priester en geleerde in oude traditie omtrent cultuur en kunst, Kerk en liturgie, gods­dienst en levenszin. Dit bijna altijd tegen de achter­grond van Bodar's plebaan­schap aan de kathe­drale basi­liek van Sint Jan Evan­ge­list te 's-Herto­gen­bosch.