Wie verder in levens­jaren en wellicht in levens­slagen wijzer wordt, ziet eens te meer eigen misluk­kingen, eigen onder­maats­heid, eigen zwakheid.

Een derge­lijk persoon wordt - naar Paulus - geno­digd zijn mense­lijke zwak­heid te verduren in godde­lijke kracht. Hij wordt zich door zwak­heid kracht gewaar. In zwak­heid wordt hij krachtig. Door inzicht in eigen zwak­heid wordt hij ontvan­ke­lijk voor andere kracht die hem te boven gaat. De kracht van de Ander, de kracht van de Geest, de kracht die zwak­heid kiest om werk­tuig te worden. Werk­tuig van de Heer Die eens Paulus heeft gekozen Zijn naam uit te dragen onder de heidenen en kinderen Israels.

Benul van zwak­heid moet nede­rig­heid beduiden en dienst­baar­heid brengen. De mens leeft maar even, al wenst hij meest­tijds anders. In de aanvang meent hij over het leven te beschikken. In de vorde­ring beseft hij weer­bar­stig­heid van het leven.

Op het einde weet hij zich in het leven te moeten schikken. Dat is het leven van de mens. Dat is zijn zwak­heid die alleen in kracht van God levens­waard wordt en verant­woor­de­lijk­heid doet dragen.