'Geef dat ik nooit de weg van Uw geboden verlaat, nooit word gescheiden van Uw liefde.'

Woorden die de priester in de Heilige Mis bidt alvo­rens te communiceren:

'Heer, geef dat ik in Uw wil leef, kom mij te hulp in mijn zwak­heid, vergeef mij mijn zonden, sterk mij te leven naar Uw geboden, sta nooit toe dat ik mij van U verwijder. Zonder Uw liefde heeft leven geen zin.'

Daarmee is een pries­ter­lijk leven vervuld. En elk ander leven even­zeer, zo het vertrouwen in over­gave aanwezig blijft.

Zo vindt een mens geluk in geloof. In God geloven schenkt geloven in geluk. Maar zo'n gewaar­wor­ding is niet duur­zaam. God toont Zich, evenwel niet altijd. Hij is ook verborgen, soms ver weg en lijkt zelfs soms lang­durig op reis, ons alleen latend, ofschoon Hij met ons blijft.

We moeten het dan maar, zo denken we, zelf uitzoeken met dat geluk. Het gees­te­lijke leven immers kent zowel glans als dorheid. Een gewone wijsheid.

'Het geluk is niet buiten ons en niet in ons. Het geluk is in God en zo buiten ons en in ons', onder­richt ons de Franse filo­soof Blaise Pascal (cf. Pensées 465,430): 'Om ons gelukkig te doen zijn, is het de taak van de gods­dienst ons te laten zien dat God bestaat, dat wij God moeten lief­hebben, dat het ons diepste geluk is in Hem te verkeren en onze enige ellende van Hem te zijn gescheiden.'

Geluk komt in elke mensen­leven aan op even­wicht en stand­vas­tig­heid, op volhar­ding en trouw.

Elk mens is ertoe bestemd zijn levens­roe­ping te vinden. Elke eigen roeping bepaalt de eigen levens­ver­vul­ling en geeft daarmee levenszin en zin in leven.

Is de mens met zich­zelf in harmonie, dan doemen te gemak­ke­lijker troost en vriend­schap op -- troosten en zich laten troosten, vriend­schap schenken en vriend­schap ontvangen. We weten in troost en vriend­schap eens te meer dat wij eerst onszelf kunnen worden in God, aan wie Hij die genade althans geeft, maar tevens en meer dage­lijks in elkaar. Wij behoeven elkaar, wij hebben elkaar nodig om volwassen mens te kunnen worden.